Negen dagen met vijftien mensen van school, negen uur van de campus een super gave week gehad in Karnataka - Zuid India. Geen idee waar ik moet beginnen, want er is van alles gebeurt en er is zoveel te vertellen! Vorige week zaterdag kwamen we na negen uur in de bus (relatief dichtbij dus) in het dorpje Sirsi aan. We werden opgedeeld in tweetallen (ik samen met Maya, een meisje uit Tibet/Delhi) en bij verschillende families geplaatst om daar 5 nachten te slapen. Wij waren opgedeeld bij Bhartiakka , een single vrouw van 22. Samen met haar familie (die uit 17 kinderen en nog zo'n 12 volwassenen bestond) wonen ze op een stuk land in het midden van het bos, waarop 5 huisjes van modder, beton en palmboombladen zijn gebouwd. De huizen waren natuurlijk niets van wat wij gewent zijn: het water werd uit een 15 meter diepe put gehaald, nergens stond een bed, geen gaspit (alhoewel sommige huizen dit wel hadden, en het gas kwam van koeienpoep!), dus werd er op vuur gekookt en ook het water voor de emmer douche werd verwarmd met een houtvuur!

De familie kon bijna geen woord Engels of Hindi dus de enige communicatie gebeurde door handgebaren en de 50 woorden Kannada (de taal van de staat, elke staat in India heeft z'n eigen taal) die wij aan het begin van de reis hadden gekregen. De belangrijkste woorden van die lijst waren ‘bayda' en ‘saku', vertaald naar ‘ik heb genoeg gehad!' en ‘ik wil niet meer!'. Heel typisch in hun cultuur was om liefde te laten zien door het geven voedsel, en dus waren deze woorden echt heel belangrijk omdat ze anders niet zouden stoppen met ons voeden! Aangezien er 5 verschillende huizen waren, ontstond er een voedsel-competitie: wie kon het beste en meeste voedsel maken? Vervolg: in het ene huis roti en chutney voor het ontbijt, in het volgende huis (dezelfde morgen) dosa en pickles én kokosnootolie in ons haar en vervolgens in het derde huis papad met sambar én chai én een bindhi op ons voorhoofd, haha, wij moesten er wel om lachen.

Aan het einde van de 5 dagen waren echt een onderdeel van de familie: we droegen sari's (soort Indiase jurk) en bindhi's (stip), leerden hun spellen zoals iets met kokosnoten omgooien, zijn nu heel goed in met de handen eten en zonder wc papier naar de wc gaan (goede combinatie, niet?), hebben koeien gemelkt, hun koeienpoep op de grond gesmeerd en weet ik allemaal wat (hier in Sirsi heb ik ontdenkt hoe handig koeienpoep eigenlijk is, je kan er medicijnen mee maken, de vloer er mee bedekken, mee koken, huizen van bouwen, de grond bemesten... ). Wij hebben de familie ook wat van onze cultuur meegegeven: zo kennen ze nu bijvoorbeeld het kaartspelletje UNO en kunnen ze op de ketchup song, macarena en YMCA dansen en op de laatste avond hebben we bananenpannenkoeken voor ze gebakken. Het was heel erg verdrietig om afscheid te nemen, met hun gebroken Engels kregen we te horen: ‘next time come, stay 1 month!'. We zijn echt van plan volgend jaar nog een keertje langs te komen.
Na zes super dagen vertrokken we met de bus naar de volgende bestemming. Dit keer gingen we 2 nachtjes bij de Siddhi's in het midden van de jungle slapen. De voorouders van de Siddhi's waren meegenomen door de Portugezen vanuit Afrika naar India als slaven. De Siddhi's zien er dus echt heel Afrikaans uit, maar zijn helemaal in de Indiase cultuur opgenomen. We werden weer opgesplitst om bij verschillende families 2 nachten te slapen.

De leefomstandigheden waren hier nog simpeler, maar zo gaaf! Ze hebben niet echt een eigen stuk grond om eten te verbouwen, ze leven bijna alleen maar van alles wat er in het regenwoud groeit en leeft: bananen, kokam, vis, kokosnoten... De een na laatste dag zijn we met de families een wandeling (eerder een beklimming) door de jungle gaan maken. Zonder schoenen, want daar had je toch niets aan, over stenen langs een wildwater rivier geklommen richting een hele hoge waterval (100m?) om daar een plons te nemen. Het was zo ontzettend mooi, alhoewel ik daar in het begin niet zoveel van heb meegemaakt. Ben onderhand wel aan de ratten, kikkers en slangen gewend, maar van deze beesten heb ik nog steeds de rillingen: bloedzuigers! Gadverdamme wat een rotbeesten, je voelt ze niet, maar ze plakken zichzelf heel stevig aan je huid vast om zich vol te zuigen met je bloed. Per 5 minuten lopen had je er zo'n 10 aan je benen, in het begin probeerde ik ze er nog af te wippen maar dat gaf ik na een halfuur op, liet ze maar zuigen tot ze volzaten en er afvielen. Was er na een tijdje wel aangewend en kon ze negeren, tot ik de rotbeesten ook in mijn nek had! Ik heb er nog rillingen van... Maar goed, achteraf was het onwijs de moeite waard. Heb heel veel leuke foto's gemaakt, maar helaas doet mijn camera het niet meer, dus zal proberen wat foto's van andere te kopiëren, want foto's zeggen veel meer dan dit verhaal. Nu weer lekker terug op campus en oh wat is alles weer luxe. Wasmachine, een (relatief) zacht bed, een stromende douche en kikkers in mijn bed in plaats van bloedzuigers. Heerlijk.